B-631

Króciutkie opowiadanie wygrzebane z dna komputera. Jest to fanfiction do Małego Księcia, więc znajomość treści wyżej wymienionej lektury, mile widziana.

Zapraszam do czytania.

---

B-631

B-631 była planetą wyjątkowo ciekawą. Gdy Mały Książę postawił na niej pierwszy krok, pierwsze co zobaczył były sztalugi z obrazami. Stały wszędzie, mniejsze i większe porozrzucane po całej powierzchni, bez jakiegoś większego ładu. Każde płótno przedstawiało co innego. Na jednym jakiś artysta skrzętnie odwzorował scenę zabawy dwójki dzieci, na innym zaś widać było tylko parę kolorowych kresek nie układających się w żaden sensowny wzór ─ tak jakby ktoś po prostu chlapnął  farbą nie zastanawiając się za bardzo co robi.

─ Witaj, przybyszu – wyszeptał niewysoki mężczyzna wychodząc zza ogromnego wazonu z kwiatami. Miał długie siwe włosy odstające we wszystkie strony i duże niebieskie oczy które błyszczały wesoło. Ubrany w stary wełniany sweter który najprawdopodobniej był żółty i szare spodnie, sprawił, ze Mały Książę od razu poczuł się bezpieczniej ─ jakby ktoś okrył go ochronnym kloszem podobnym do tego jakim on okrywał Róże.

─ Witaj. Nazywam się Mały Książę ─ przywitał się chłopiec uśmiechając się szeroko. – A ty jak masz na imię?

─  Wołają na mnie Artysta, witaj na mojej planecie ─  odpowiedział starszy pan. Cały czas mówił bardzo cicho, ledwo można było go usłyszeć.

─  Dlaczego mówisz tak cicho? – zapytał podróżnik coraz bardziej ciekawy kim jest ten człowiek.

─  Właśnie malowałem obraz który wymaga ciszy. Gdybym podczas tworzenia go krzyczał głośno i śpiewał nie mógłbym oddać powagi sytuacji─  wyjaśnił po czym życzliwie spoglądając na swojego gościa, zapytał: ─  A może chciałbyś go zobaczyć?

─  Tak, z wielką chęcią! – wykrzyknął Mały Książę podekscytowany tym, ze zobaczy obraz prawdziwego malarza.

Artysta poprowadził go krętą ścieżką między sztalugami. Była to droga bardzo długa i choć mieszkaniec planety przez cały czas milczał, dla chłopca była ona bardzo ciekawa. Przez cały czas, rozszerzonymi z podniecenia oczami, oglądał każdy portret i krajobraz. Prawie zgubił swojego przewodnika gdy na chwilę zatrzymał się przy stadzie wielkich, różowych ptaków na łące. Nigdy nie widział takich zwierząt, a były tak piękne, że bardzo żałował, że nie żyją na jego kochanej asteroidzie.

─  To ten obraz─  powiedział Artysta gdy w końcu stanęli.

Mały Książę spojrzał na wskazane przez niego malowidło i aż zachłysnął się na jego widok. Na niezbyt dużym płótnie autor uchwycił chwilę, w której najwyżej dwunastoletnia dziewczyna ,odwrócona do odbiorcy bokiem, przygląda się krajobrazowi za oknem. Na rękach trzyma małego kotka, którego kontur jest bardzo zamazany. Wszystko było utrzymane w bardzo ciemnych kolorach więc trudno stwierdzić czy oprócz dziewczynki i zwierzęcia cokolwiek jeszcze znajduje się w pokoju. Obraz był nieskończony więc za oknem nie widać nic oprócz delikatne, żółtej plamy.

─  Co o tym sądzisz? – zapytał Artysta nie odrywając oczu od swojego dzieła.

─  Jest niezwykły – odpowiedział chłopiec. – Teraz już rozumiem dlaczego mówisz tak cicho. Ten malunek sprawia, że od razu chce się siąść i pomyśleć.

─  A ty ─  zaczął mężczyzna ─  nad czym byś myślał?

Mały Książę zamyślił się na chwilę po czym odpowiedział:

─  Nad naturą dorosłych. Byłem już na tylu różnych planetach i z każdą kolejną wydawało mi się, że dorośli to dziwne stworzenia które nie wiedzą dokładnie czego chcą. Są albo tak zapatrzeni w siebie, ze nie widzą nikogo dookoła, albo tak zapracowani, że nie wiedzą już co dokładnie robią. Chciałbym się dowiedzieć dlaczego są tacy a nie inni, dlaczego nie są tacy jak ja ?

Artysta spojrzał na niego tymi swoimi błyszczącymi oczami i nic nie mówiąc wyciągnął z kieszeni spodni małą pogiętą kartkę.

─  Powiedz mi ─  podstawił kawałek papieru pod nos chłopca ─  Co to jest?

─  To jest wąż który połknął słonia ─  odpowiedział bez namysły przybysz wywołując u malarza wybuch nieopanowanego śmiechu.

─  Widzisz, bo to jest tak ─  zaczął Artysta ─  ty, ponieważ jesteś jeszcze dzieckiem masz nieograniczony dostęp do swojej wyobraźni i jesteś wstanie zobaczyć w tym rysunku to co chciałem przedstawić. Dorośli których spotkałeś uznali, ze skoro nie są już mali nie potrzebna im jest wyobraźnia i zamknęli sobie do niej dostęp. Gdyby zobaczyli ten obrazek powiedzieliby za pewnie, że to kapelusz, albo dwie góry. Tak już niestety jest z dorosłymi. Ale ty jesteś jeszcze dzieciakiem i możesz cieszyć się z tego, że masz pełny dostęp do swojej wyobraźni. Korzystaj z niej kiedy tylko możesz.

„ A jednak dorośli są trochę podobni do dzieci” pomyślał Mały Książę odlatując z planety B-631.