Zawładnąć światem

Wygrzebane z dna komputera opowiadanie na jeden z konkursów. Chwilowo jestem trochę przeziębiona i nie jestem w stanie napisań czegoś nowego. Mam nadzieje, że się wam spodoba.

Zapraszam do czytania i komentowania.

---

Zawładnąć światem

W centrum dowodzenia zdobycia całego świata panował jako taki spokój. Wszystkie plany podbicia poszczególnych krajów były gotowe. Nie było ich zresztą bardzo dużo ponieważ większość państw już dawno się poddała. Nie zbyt dużo pracy pozytywnie wpływało na atmosferę panującą w bazie. Prawie stu pracowników śmiało się, słuchało muzyki lub po prostu spało. Tą słodko wyglądającą sielankę przerwało wejście pewnej wysokiej, ciemnowłosej kobiety ubranej w czarny podkoszulek i spodnie tego samego koloru.

─ Dzień dobry Pani Generał ─ krzyknęli jak na komendę wszyscy zebrani.

─ Dzień dobry ─ odburknęła kobieta obrzucając morderczym spojrzeniem najbliższego pracownika. Ten wzdrygnął się jakby zobaczył właśnie coś okropnego. Zresztą nie był jedynym w sali który na widok szefowej odczuwał nieprzyjemny chłód. Ta kobieta we wszystkich wzbudzała podziw, a zarazem strach. Długie czarne włosy okalały wyniosłą twarz, a czarne oczy spoglądały na wszystkich z góry. Nigdy nie dała o sobie poznać, że się czegoś boi. Na dodatek nikt nie wiedział jak się nazywa. Była panią Generał i tyle.

─ Mam te plany o które pani prosiła. ─ Do kobiety podbiegła młoda dziewczyn o blond włosach i niebieskich oczach.

─ Niezłe, ale mogły być lepsze ─ stwierdziła szefowa po przegladnięciu planów. W tej samej chwili na wielkim ekranie pojawiła się twarz głównego generała pana Hansa von Busha.

─ Melduje, że w północnej Francji wybuchł bunt ─ powiedział sztywno von Bush. W bazie zawrzało. Od dawna w żadnym państwie nie było buntu. Oczywiście garstka ludzi nadal sprzeciwiała się rządom pani Generał, ale nigdy nie doszło do czegoś poważniejszego. Zdarzenie w Francji doprowadziło do takiego zmieszania, że przez dobre pół godziny ludzie w ogromnym jednak pomieszczeniu, nie robili nic innego jak latali od jednego stanowiska do drugiego i rozmawiali o tej szokującej wiadomości.

─ Cisza! ─ wrzasnęła pani Generał. Wszyscy odwrócili w jej stronę. Rozmowy ucichły, a kanapka Xi Vinga, który jadł przez prawie cały czas, wylądowała na podłodze. – Nie mamy czasu na jakieś pogaduszki. Niech ktoś natychmiast wyśle tam trochę robotów typu S9087. Ty za to skontaktuj się z naszą bazą na Grenlandii, ty złap kontakt z Chinami, a ty powiadom tych w Australii.

Kobieta skończyła rozdawać zadania i z podniesioną, stukając obcasami, wyszła z głównej sali. Gdy tylko zamknęły się za nią drzwi znowu rozległ się szmer rozmów. Ludzie mają taki charakter, że mógłby się świat walić i palić, a oni nadal gadali by o wszystkim i o niczym.

***

Ta sama kobieta która parę minut wcześniej sprawiła, że setka osób trzęsła portkami, teraz siedział przy biurku próbując ochłonąć. Zgarbiła się, a głowę oparła na rękach. To wszystko zaczęło ją przerastać. Kiedy zaczynała „ zabawę” w przejmowaniu kontroli nad światem, wszystko wydawało się łatwiejsze. Nie było grup buntowników ani zdenerwowany polityków, próbujących wybłagać taryfę ulgową dla swoich państw. Wcześniej była pełna energii, teraz chodziła jakby osowiała. Oczywiście jej pracownicy tego nie zauważali. Dla nich zawsze będzie „panią Generał”.

A przecież ona też miała imię. Nazywała się po prostu Mary Smith. Tak zwyczajnie. Nikt by nie przypuszczał, że osoba o tak normalnym imieniu i nazwisku będzie wstanie zawładnąć. Ona sama nigdy się nad tym nie zastanawiała. Przecież to jej rodzice ją tak nazwali.

Rodzice. Ciekawe czy byliby z niej dumni. Matka pewnie tak, ojciec… byłby z zbyt pijany by wyrazić zdanie. Spojrzała na ich jedyne wspólne zdjęcie teraz wiszące nad jej biurkiem. Była tam jej matka uśmiechająca się wyniośle i patrząca na swojego męża i córkę z góry. Policzki taty nadal miały czerwony kolor po pijackiej imprezie jaka odbyła się dzień wcześniej . Między nimi stała mała, pięcioletnia Mary. Uśmiechnięta, wyglądała na szczęśliwą. Nie mogła wtedy wiedzieć, że z pierwszym dniem szkoły jej życie stanie się jeszcze bardziej męczące.

Teraz, dorosła Mary, zaczęła zdawać sobie sprawę, że ogromne wymagania matki by była w wszystkim najlepsza, mogą być powodem dla których zaczęła się starać o przejęcie kontroli nad kulą ziemską. Przecież, tylko jeśli się zawładnie wszystkimi ludźmi można powiedzieć, że jest się najlepszym. A kobieta której się to udało wiedziała o tym najlepiej.

─ Pani Generał… ─ Do gabinetu cichutko wszedł jeden z jej pracowników.

─ Co? – warknęła nawet nie spojrzawszy w stronę drzwi.

─ Chodzi o to, że… ─ zaczął się jąkać mężczyzna.─ Dowódca buntowników w Francji chcę z panią porozmawiać ─  wyrzucił szybko z siebie po czym zamknął drzwi. Mary wniosła ręce w modlitewnym geście po czym westchnęła głęboko i przybrawszy dostojną pozę, wyszła z gabinetu.

                                                                                             

  ***

─ Wolność, wolność – skandował tłum gdy nieduży helikopter lądował na środku zniszczonego placyku. Ilość ludzi jaka się tu zebrała sprawiała, że nawet sama pani Generał poczuła niemiłe mrowienie w okolicach żołądka.

─ My chcemy własnego państwa ─ wrzasnął młody mężczyzna. Widać było, że to on przewodził buntownikami. Jako jedyny był ubrany w ciuchy w miarę dobrym stanie. Dodatkowo jego żądanie zostało poparte masą okrzyków.

─ Proszę o spokój, proszę o spokój.

Mary weszła na nieduże podium i zaczęła uspokajać tłum.─ Wiem, że jesteście podenerwowani, ale może przeprowadzimy pokojowe negocjacje.

─ Ty nic nie wiesz!─ krzyknął ktoś z tłumu.

─ Odebrałaś nam wszystko!

─ Każesz żyć w nędzy!

─ Pani jest głupia─ krzyknęło jakieś dziecko.

Kobieta odwróciła się w jego stronę. Był to mały chłopiec ubrany w worek na ziemniaki i z twarzą umorusaną brudem. Mógł mieć jakieś siedem lat więc jego komentarz nie zrobił na Mary wrażenia. Niestety jeden z jej robotów, stanowiących prywatną ochronę, uznał, że ten komentarz mocno obraził jego panią. Wystrzelił pocisk w kierunku chłopca, a ten padł na ziemię martwy. Inne maszyny poszły w ślady kolegi i zaczęły strzelać do tłumu. Ludzie uciekali z krzykiem próbując schować się w którymś z domów. Ci którzy byli za wolni po kolei dzielili los małego chłopca.

─ Szybko, do najbliższej kwatery ─ krzyknęła pani generał do swojego pilota jednocześnie wsiadając do helikoptera. Po minucie już była w powietrzu, a po piętnastu siedziała w swoim gabinecie w jednej z baz zastanawiając się nad tym co się stało.

Musiała przyznać, że to było straszne. Naprawdę nie chciała śmierci tego dziecka. Zdawała sobie sprawę, że podczas przejmowania kontroli nad światem, zginęło wiele ludzi. Ona sama, siedząc cały czas w bazie, nie widziała ani jednej śmierci. Teraz, gdy zobaczyła do czego doprowadziły jej rządy, bała się. Bała się samej siebie. Nie chciała już żyć. To byłoby straszne, mieć przed oczami twarz tego chłopca o każdej porze dnia i nocy. Nie chciała żyć.

Powoli otworzyła jedną z szuflad. Leżał w niej nieduży pistolet na wypadek nagłego ataku.  Mary wyjęła przedmiot i przyłożyła do skroni. Przełknęła ślinę i powoli nacisnęła spust. Zobaczyła ciemność.

A później już nic nie czuła.