Siatka, płazińce i Napoleon - czyli jak bardzo zryta jest psychika Luny

Witam was wszystkich! Po dość długiej przerwie w końcu przybywam z nowym opowiadaniem. Jest ono niestety dość dziwne i sama nie wiem, co na jego temat mogę powiedzieć. Dopadła mnie choroba, leżę i nudzę się w łóżku, po raz setny oglądając te same wywiady z siatkarzami. A że takie nic nie robienie nie działa zbyt dobrze na mój umysł, więc postanowiłam coś napisać. Opowiadanie z naszą reprezentacją chodziło mi po głowie już od jakiegoś czasu, ale dopiero po dodaniu do tego wielkiego, sportowego kotła twórczość Rachel i moich łowców, wykrystalizowała mi się fabuła. Mam nadzieje, że mnie za nią nie zabijecie.

Zapraszam do czytania.

Luna

PS Scenę ze spadaniem na linie napisała Rachel i to już jakiś czas temu. Ja, przy najmniejszej próbie lądowałam na podłodze, chichrając się opętańczo.

PPS Opowiadanie to nie ma na celu nikogo obrazić – jest po prostu wytworem mojej chorej wyobraźni.

---

Jak doprowadziłam do zniknięcia polskich siatkarzy, a Rachel zniszczyła psychikę Stephana Antigi Cz.1

Ogólnie rzecz biorąc pomysł, by wysłać mnie i Rachel na mecz był głupi. Nawet bardzo głupi. Po pierwsze – obie byłyśmy nie do końca dorosłe. Po drugie – nasza psychika, wypełniona duchami produktów mlecznych, różnorakimi pasożytami o dziwnych imionach i nieśmiałymi, niekochanymi paprotkami, prezentowała obraz nędzy i rozpaczy.

Dlatego też nadal nie wiem, co odbiło mojemu tacie i dwa z trudem zdobyte bilety na memoriał Wagnera podarował mnie i mojej towarzyszce w okradaniu pracowni chemicznej. Przyjęłam je z radością, bo siatkówkę kochałam, wielbiłam, bycie zaś na pojedynku Mistrzów Świata z jakimś bliżej nieokreślonym krajem, było moim marzeniem od dni dawnych.  A Rachel po prostu się do tego marzenia dokooptowała.

Siedziałyśmy więc razem na trybunach, obydwie ubrane w przepisowe biało-czerwone koszulki, czekając na czwarty, miałam nadzieję ostatni, set. Wyglądałyśmy w miarę normalnie, całe szczęście udało mi się powstrzymać przyjaciółkę przed wzięciem ze sobą katany (a przynajmniej trzymaniem jej na widoku), a ja jedynie wpięłam w kucyka gruby marker i przytargałam ze sobą olbrzymi kalendarz z portretami siatkarzy. W końcu szansa na zdobycie ich autografów przytrafia się wyjątkowo rzadko.

– To jeszcze raz – zaczęła Rachel, przykładając do oczu lornetkę. – Jak oni się nazywają?

Westchnęłam głęboko i po raz setny zaczęłam powtarzać tą samą formułkę.

– Ten najwyższy, zarośnięty to Marcin Możdżonek, dwa metry dwanaście centymetrów opanowania. Obok niego papużki nierozłączki, czyli duet Kłos i Wrona. Dalej libero Paweł Zatorski i kapitan Michał Kubiak. Reszty nie rozpoznam, jedyną lornetkę zabrałaś, to się teraz sama baw w zgaduj–zgadula.

– A tych jak rozpoznałaś?

– Trochę po wzroście, trochę zgadywałam – wzruszyłam ramionami. Rachel spojrzała na mnie jak na wariatkę, po czym wepchnęła mi w ręce lornetkę.

– A ci dwaj, co malują po tych fajnych tabliczkach i mają do dyspozycji magiczne pisaki?

– Stephane Antiga i Philippe Blain, trenejrzy naszej kochanej repry.

– Stephane? – Rachel popatrzyła na mnie zdumiona, po czym uśmiechnęła się. Ale nie tak normalnie, tylko chytrze, przebiegle, uśmiechem godnym niejednego psychopaty.

Trochę się przeraziłam. Z doświadczenia wiedziałam, że jeśli na twarzy mojej towarzyszki pojawia się taki uśmiech, to zwykle nie kończy się to dobrze dla świata zewnętrznego. Na razie jednak postanowiłam nie zaprzątać sobie umysłu jej pomysłami.

Zaczął się czwarty set, a mnie całkowicie pochłonęło kibicowanie. Wykrzykując różne hasła, śpiewając przyśpiewki i ogólnie tracąc poczucie rzeczywistości, nie zauważyłam nagłego zniknięcia Rachel. I to był podstawowy błąd jaki popełniłam.

Po wygranym meczu zbiegłam szybko z trybun i stanęłam za bandami, by jak najszybciej zdobyć autografy siatkarzy. Wokół mnie zaczął się gromadzić całkiem spory tłum – wszyscy czekali, aż zawodnicy skończą rzucać się na siebie, przytulać i obejmować się w nieokiełznanym tańcu radości.

Nagle z sufitu spadła lina. Za liną spadło ciało, należące do wysokiej dziewczyny w czarnym stroju ninja z kataną na plecach. Gdzieś tak metr nad ziemią odczepiła się od liny, spadając z hukiem i zarywając nosem o parkiet. Jednak natychmiast się podniosła, ściągając maskę i szczerząc się psychodelicznie.

Spojrzałam na nią i złapałam się za głowę. Rachel, co ty odwalasz?! Nawet nie traciłam czasu na zastanawianie się, gdzie ona upchnęła wcześniej ten strój ninja. 

– Płaziniec Stefan! – krzyknęła radośnie. Następnie rzuciła się do przodu, uwieszając się trenerowi polskiej reprezentacji siatkówki na szyi. Ludzie wokół boiska zamarli, a ja miałam nadzieję, że nikt nie aresztuje jej za próbę zamachu. Serio, nie miałam ochoty tłumaczyć się w francuskiej ambasadzie, ministerstwie spraw zagranicznych, sportu i innych instytucjach, dlaczego moja przyjaciółka zaatakowała biednego Antigę.

Sam trener wyglądał dość… ciekawie. Stał mocno zdziwiony, z szeroko otwartymi oczami, nawet nie próbując odpędzić się od natręta. Bardziej interesowało go, żeby nie dostać przypadkowo kataną w oko. Miny nie do końca inteligentne mieli zresztą pozostali członkowie sztabu, a także zawodnicy. Chyba nikt nie wiedział, o co chodzi.

– Rachel! – krzyknęłam, przeskakując przez bandy. Byłam jedyną osobą, która już otrząsnęła się z szoku.

Moja przyjaciółka wreszcie odczepiła się od biednego Antigi i poprawiła swoje potargane po upadku włosy.

– Okej, Stefan – powiedziała, otrzepując z niewidzialnych pyłków materiał. – Uważaj na Antoniusza i Holmesa, strzeż się policji Jelitowej i ogólnie nie daj się zapuszkować.

Wyciągnęła z kieszeni granat dymny i już chciała efektownie zniknąć, kiedy złapałam ją za rękaw czarnego wdzianka, zabrałem materiał skrajnie wybuchowy i mimo protestów zaczęłam ciągnąć w stronę w stronę wyjścia. I nici z autografów!

– Co to miało być? – zapytałam, kiedy w końcu znalazłyśmy się na korytarzu. Na razie nie chciałam jeszcze całkowicie opuszczać hali – miałam zupełnie inny plan.

– Ludzka wersja naszego kochanego płazińca – dziewczyna znów się wyszczerzyła. – Nie mogłam przegapić takiej okazji.

Wzniosłam oczy ku niebu i w myślach poprosiłam o anielską cierpliwość. Ta ludzka już mi nie wystarczyła.

– Jak tylko skończą się wywiady – zaczęłam, rozglądając się by określi ilu kibiców już wybyło z stadionu – pójdziesz do nich, zrobisz słodkie oczy, wyjaśnisz całą sytuację i przeprosisz trenera. Biedaczek jeszcze nabawi się kompleksów, przez porównywanie do jakiegoś pasożyta. A założę się o czekoladę, że chłopaki szybko mu uświadomią co oznacza płaziniec.

Rachel przewróciła oczami, burknęła pod nosem jakieś japońskie przekleństwo, ale zgodziła się by wykonać zadanie. Zaczekałyśmy aż hala w miarę opustoszeje, po czym wybrałyśmy się pod szatnie siatkarzy by złożyć im wizytę.

Chyba tylko cudem udało nam się pokonać większość trasy bez zostania zatrzymanymi. Dopiero pod samymi drzwiami zaliczyłam niekontrolowane zderzenie z wyrośniętym osobnikiem w biało–czerwonej koszulce.

– Przepraszam pana – powiedziałam szybko, odskakując do tyłu i spoglądając do góry, by zidentyfikować ofiarę mojej ślepoty.

– Nic się nie stało – odpowiedział Marcin Możdżonek, patrząc na naszą dwójką z zaciekawieniem. – To wyście zrobiły tą rozróbę na boisku.

– Ta… – pokiwałam głową, jednocześnie delikatnie kopiąc Rachel w kostkę. – My właśnie w tej sprawie…

– Chciałyśmy wszystko wyjaśnić i przeprosić za moje nie do końca normalne zachowanie – Moja przyjaciółka szybko się ogarnęła, zrobiła najbardziej skruszoną minę na jaką było ją stać i teraz starała się jakoś przekonać, że jej zamiary są całkowicie pacyfistyczne.

Środkowy podrapał się po swojej zarośniętej łepetynie, po czym wykonał jeden długaśny krok w tył i ruchem ręki otworzył drzwi do szatni.

– Szanowne panie – zaprosił nas do środka, kłaniając się nisko. A ja i tak nie mogłam spojrzeć mu w oczy! Foch z przytupem i melodyjką.

W szatni był cały sztab i wszyscy zawodnicy, powoli zbierający się do opuszczenia hali. Patrzyli na nas zdumieni, nie wiedząc co powiedzieć. Już po raz drugi w tym dniu. Mamy bardzo pozytywny wpływ na całą drużynę, nieprawdaż? 
– Dzień dobry – przywitałam się kulturalnie, próbując jakoś zacząć rozmowę. – Przyszłyśmy tutaj by spokojnie wyjaśnić dziwną sytuację jaka miała miejsce po meczu.

– Ja bardzo trenera przepraszam – pałeczkę szybko przejęła Rachel. – To wszystko przez moją nieokiełznaną wyobraźnię i program edukacji w zakresie biologii… – moja przyjaciółka dokładnie opowiedziała całą historię, jak to stworzyła swoją ukochaną postać, płazińca Stefana i jak napisała o nim opowiadanie i jak bardzo to wszystko było dla niej ważne. Wyglądała przy tym na tak smutną i skruszoną, że nawet ja się wzruszyłam. Co tu dużo mówić – Rachel była po prostu doskonałą aktorką.

– Wybaczy mi trener? – moja przyjaciółka spojrzała na Antigę najbardziej płaczliwym wzrokiem, na jaki było ją stać.

– Wybiacię, wybiacię – uśmiechnął się Francuz, a ja z trudem powstrzymałam się by nie wybuchnąć śmiechem. Słuchanie jego akcentu w telewizji, a na żywo, było jak jedzenie czekolady, a oglądanie jej na obrazku.

– To my się już może oddalimy. Zanim coś zdetonujemy, albo doprowadzimy do ogólnej zagłady. Do widzenia! – wyszczerzyłam się szeroko, odwróciłam na pięcie po czym chwyciłam za klamkę, by otworzyć drzwi.

Ale drzwi miały zupełnie inne plany. Bardzo boleśnie potraktowały mnie prądem, co doprowadziło do tego, że w ciągu sekundy znalazłam się po drugiej stronie szatni, nieogarnięcie machając rękami. Siatkarze popatrzyli na mnie jak na wariatkę, a Kubiak spróbował sam otworzyć drzwi.

Jego też poraziły. Żeby nie było, że udawałam.

– Co jest? – kapitan wyglądał na totalnie zdezorientowanego. Zresztą tak, jak wszyscy w pomieszczeniu. Zawsze wiedziałam, że przynoszę pecha, ale nigdy nie myślałam, że zdarzy mi się kiedyś zamknąć polskich siatkarzy na hali.

Ktoś ze sztabu zaproponował by spróbować wyjść przez trybuny. Wszyscy zgodzili się na ten pomysł i jak jeden mąż, dzierżąc swoje rzeczy, pomaszerowali na boisku, a my za nimi. Tam niestety czekała na nas kolejna niespodzianka, skwitowana przez drugiego trenera ciekawym, francuskim przekleństwem, którego nie znałam.

Nad naszymi głowami unosiło się niebieskie pole siłowe. Takie z prawdziwego zdarzenia, mające chyba z dziesięć metrów wysokości i obejmujące całe boisko, skutecznie odgradzając je od wszystkich trybun i wyjść. Świeciło delikatnym blaskiem, jakby ktoś zamontował na nim milion lampek choinkowych. Było zarazem piękne, jak i przerażające.

– Łał – wyszeptała Rachel, a jaj jej potulnie przytaknęłam. Inni zareagowali podobnie. To było po prostu niesamowite.

Przez kolejne parę minut wszyscy dokładnie przebadali kopułę, sprawdzając jak działa i czy ma jakieś słabe punkty. Nie miała. Za każdym razem kiedy ktoś próbował jej dotknąć, kopała prądem i wyrzucała danego osobnika daleko w tył.

– Co to ma być? – zdenerwował się Bartosz Kurek, kiedy po raz któryś oberwał elektrycznością. Spojrzałam niepewnie na Rachel, w duchu mając nadzieję, że to jej kolejny dziwny pomysł i zaraz zaśmieje się psychodelicznie, wymachując na wszystkie strony kataną.

Nie zrobiła tego.

– Ja nie mam z tym nic wspólnego – powiedziała, podnosząc ręce w obronnym geście. – Chyba nie myślisz, że byłabym zdolna do…

Nie dowiedziałam się jednak do czego byłaby zdolna. W tym momencie tuż pod jej nogami, a także pod nogami Kurka, Bieńka, Wrony i Możdżonka  otworzyła się ogromna czarna dziura. Cała piątka prawa fizyki znała, więc potulnie wpadli do środka, krzycząc przy tym przeraźliwie (siatkarze) lub śmiejąc się opętańczo (Rachel).

– Andrew! – przeraźliwy krzyk Kłosa poniósł się po całej hali, gdy ten opadł na kolana w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą stał jego przyjaciel. – Nie zostawiaj mnie, nie zostawiaj mnie samego w tym cyrku!

Z trudem powstrzymałam się przed odstawieniem podobnej scenki. Przecież zniknęła Rachel, moja Rachel. Owszem, zdarzało się, że mnie denerwowała, doprowadzała do białej gorączki i czasami przez nią byłam bliska ewakuacji na Syberię, ale tak naprawdę nie byłam wstanie żyć bez jej chorych pomysłów.

– Trzeba było nie wtryniać się na imprezę duchów – wszyscy jak na zawołanie spojrzeliśmy odwróciliśmy się, próbując zidentyfikować właściciela szyderczego głosu.

Na podwyższeniu dla prasy, ubrany w obowiązkowy mundur, stał Napoleon Bonaparte we własnej osobie.

A za nim, związani grubymi linami, siedzieli, dobrze mi znani, dwaj mężczyźni w goglach i kremowych kombinezonach.

Kacper i Denis.

Denis i Kacper.

Łowcy duchów. 

---

Teraz dla tych co nie orientują się w siatkówce na tyle, by dokładnie zrozumieć sens wypowiedzi Rachel.

[Źródło]

Płaziniec Stefan 

(Stephane Antiga)

[Źródło]

Naczelny Tasiemiec Antoniusz

(Antonin Rouzier) 

Detektyw Pasożyt Holmes 

[Źródło]

(Russell Holmes)

I teraz powiedzcie mi kto kogo kopiuje - Rachel siatkarzy, czy siatkarze Rachel?