20 tysięcy mil… między wymiarowej żeglugi?

Hejo!

Witam wszystkich pod dość długiej ( trochę za długiej) przerwie. Przybywam do was z nowymi przygodami Łowców ( a jakżeby inaczej), które powstały pod wpływem strumienia wyobraźni na obozie literacki. 

Czyli, kiedy każą ci myśleć, ale twój mózg postanawia wziąć sobie wolne. 

Uwaga na przyszłość: Rachel i piankowe makarony kończą się względną katastrofą. 

Serdecznie zapraszam do czytania. 

Luna

---

20 tysięcy mil… między wymiarowej żeglugi?

— To bardzo głupi pomysł — dobitnie stwierdził Denis, z powątpieniem patrząc na otwarty przed nim kolorowy portal.

— Dlaczego ty zawsze z góry zakładasz, że wszystkie moje pomysły są głupie?! — oburzył się Kacper. — Jesteś niemiły! — tupnął nóżką i przybrał minę obrażonej dziewczynki.

— A wskaż mi jeden, który taki nie był.

— Tydzień temu. Polowaliśmy na mumię. Chciałem ją zamknąć w zamrażarce w lodziarni. Zadziałało.

— Wyjadła cały zapas lodów. Nadal jesteśmy winni lodziarzowi odszkodowanie.

— Nieplanowany skutek uboczny — przewrócił oczami. — No, ale powiedz mi, co jest nie tak z moją dzisiejszą inwencją twórczą? 

— Mam wymieniać po kolei? — Denis uniósł pytająco brew. — Po pierwsze, jest prawie północ, a my stoimy w środku jakiegoś lasu i nikt, absolutnie nikt nie wie, że tu jesteśmy. Po drugie, otworzyłeś przed nami portal do zupełnie innego wymiaru, co już samo w sobie jest dziwne i niepokojącego. Po trzecie, zrobiłeś to przy pomocy urządzenia zbudowanego własnoręcznie  mojej piwnicy. Czy to nie brzmi wystarczająco niebezpiecznie?

Kacper w zamyśleniu podrapał się po brodzie, rozpatrując pytanie przyjaciela.

— Nie, zdecydowanie nie — wyszczerzył się głupkowato. — To co? Skaczemy?

— Chyba cię pogrzało. Nigdzie z tobą nie idę.

— Nikt cię nie pytał o zdanie — chwycił przyjaciela z nadgarstek i pociągnął w stronę portalu.

— Ale…

A potem zapadła ciemność.

***

— Rachel, to jest bardzo, ale to bardzo zły pomysł.

— Ale przecież sama tego chciała.

Luna westchnęła głęboko, poprawiając opaskę. Razem z przyjaciółką stały na środku zupełnie pustego, nieużytkowanego pola. W promieniu kilometra nie było nic, jedynie cienka linia domów malowała się na horyzoncie. Świeciło słońce, chmurki leniwie przesuwały się po niebie i ogólnie pogoda była wyjątkowo przyjazna.

— Chciałam, żebyś zapoznała mnie z podstawami sztuki bycia ninją. Tak w ramach programu „Zagłębiamy się w pasję przyjaciela”. Nie wiedziałam, że w programie będzie naparzanie się na piankowe makarony.

— A masz lepszy pomysł? Przecież mojego maleństwa nie dam ci do ręki. — Rachel czule pogłaskała trzymaną katanę.

— Fajnie, że mi ufasz. — Przewróciła oczami Luna.

— Nic na to nie poradzimy, że obydwie mamy skłonności do skrajnej destrukcji i doskonale o tym wiemy. — Druga dziewczyna rozłożyła bezradnie ręce. — Nie gadaj, tylko walcz.

Luna mruknęła coś jeszcze pod nosem i niechętnie chwyciła makaron. Przez chwilę ważyła broń w dłoni, a potem zamachnęła się nim z wyjątkową determinacją.

Planowała trafić w głowę przyjaciółki, ale zamiast tego uderzyła w nicość.

I to dosłownie w nicość. Między nastolatkami, zupełnie znikąd pojawił się fioletowy portal, który dosłownie wessał rurę i pewnie zrobiłby to samo z dziewczyną, gdyby ta nie puściła go w odpowiednim momencie.

Wir unosił się w powietrzu przez kilka sekund, pulsując dziwnym blaskiem. Nie zerwał się wiatr, nie zagrzmiało, świat się nie zawalił, więc one nadal stały po dwóch jego stronach, jak głupie.

Nagle coś huknęło i ze środka portalu wypadło dwóch, nieco starszych od przyjaciółek, chłopaków. Mogli mieć jakieś dwadzieścia kilka lat, jeden, niższy, miał czarne, odstające na wszystkie strony włosy, a drugi, wyższy, burzę blond loczków, która nadawała mu wygląd uroczego cherubinka. Gdy tylko podnieśli się na nogi, portal po prostu zniknął.

— Widzisz, Denis, żyjemy! — wykrzyknął wesoło ten niższy, otrzepując się z kurzu.

— Masz szczęście — warknął drugi chłopak. — Inaczej w trybie natychmiastowym urwałbym ci łeb.

— Nie mógłbyś tego zrobić skoro obydwoje bylibyśmy martwi.

— Weź się…

— O, dzień dobry, szanownym paniom!

Dopiero teraz obydwoje zauważyli dziewczyny. Luna i Rachel nadal stały nieruchome, z szeroko otwartymi oczami i szczękami na  głębokości Rowu Mariańskiego.

— Y… cześć? — Rache zupełnie nieświadomie uniosła dłoń, w której trzymała katanę i pomachała nią na przywitanie. — Czy to będzie bardzo nietaktowne jeśli zapytam, kim jesteście?

— Oczywiście, że nie! Ja nazywam się Kacper, a to mój towarzysz Denis. Jesteśmy Łowcami Duchów i przybywamy do was z innego wymiaru.

Szczęki przyjaciółek osiągnęły poziom jądra Ziemi, a ich gałki oczne wyspacerowały z orbit.

— Że niby jesteście „tymi” łowcami? — wydukała słabo Luna.

— Nie wiem, co masz na myśli mówiąc, „tymi”, ale tak, jesteśmy łowcami. — powtórzył po koledze Denis.

Jeszcze bardziej przerażona dziewczyna przysunęła się do koleżanki, nie spuszczając jednak wzroku z przybyszy.

— Rachela, nie wiem, co dodałaś do tych swoich naleśników, ale teraz mam halucynacje — wyszeptała.

— Jesteśmy jak najbardziej prawdziwi, szanowna pani. — Kacper wyszczerzył się cokolwiek psychopatycznie.

— Dobra, to jest cokolwiek dziwne, nawet jak na mnie — stwierdziła Rachel. — Jeśli jeszcze powiecie, że znacie płazińca Stefana, to chyba zacznę wierzyć w przeznaczenie.

— Nie, wśród naszych znajomych nie ma żadnego płazińca — odpowiedział szczerze Denis. — Ale z waszych wypowiedzi wnioskuję, że nas znacie. Mogę zapytać skąd?

Przyjaciółki wymieniły niepewne spojrzenia. Pytanie, czy udzielając odpowiedzi, nie doprowadzą przez przypadek do końca świata, zawisło w powietrzu.

— Wiecie, to trochę skomplikowane — zaczęła Luna — Istnieje pewne prawdopodobieństwo, że w tym świecie jesteście tylko bohaterami opowiadań. Naszych opowiadań. I właśnie wyskoczyliście z między wymiarowego portalu, co nie bardzo mieści się w prawach fizyki naszego świata.

— Tak naprawdę, to w ogóle się nie mieści – uzupełniła jej przyjaciółki.

Tym razem to Łowcy byli w głębokim szoku. Tego zdecydowanie się nie spodziewali.

— Dobra, załóżmy, że wam wierzymy. Czy w takim razie ten świat jakoś bardzo różni się od naszego? — zapytał Denis.

Obydwie zgodnie pokręciły głowami.

— Tylko nie mamy tutaj istot nadprzyrodzonych. A przynajmniej ja żadnej nigdy nie spotkałam. — W głosie Rachel słychać było rozczarowanie.

— W takim razie nie mamy tu nic do roboty — stwierdził Kacper. — Bardzo miło było nam szanowne panie poznać, ale teraz musimy wracać do domu. Adios! — Odwrócił się na pięcie i już chciał przejść przez portal, gdy wtedy zdał sobie sprawę z pewnego bardzo ważnego szczegółu.

Portalu nie było.

— O kurczaki.

— Kacper, jesteś martwy.

***

           

Portalu nie było, a Kacper nie miał ze sobą urządzenia do tworzenia przejścia między wymiarami. Denis był na niego wściekły, za to Rachel i Luna nadal nie przetworzyły tego, że oni to oni. Może to właśnie brak zdolności logicznego myślenia sprawił, że bez zbędnych protestów przystały na plan tego mniej ogarniętego Łowcy.

            A może dlatego, że obydwie uwielbiały pakować się w kłopoty.

            I trochę głupio byłoby zostawić chłopaków zupełnie samych.

            Mimo że znały od niespełna dziesięciu minut.

            Ale raz się żyje, prawda?

            Kacper miał plan. Opierał się on na tym, co kiedyś wyczytał w pewnej książce. Podobno istnieją portale, które otwarte są przez cały czas i przenoszą podróżników do ich macierzystego wymiaru.

            Trzeba było tylko takie przejścia znaleźć.

            — Legendy — właśnie tak brzmiało pierwsze słowo Kacpra, gdy tylko stanęli całą czwórką na środku krakowskiego rynku. Stwierdzili bowiem, że poszukiwania zaczną od centrum, bo nic innego nie przychodziło im do głowy.

            — Legendy? — Luna uniosła pytająco brwi.

            — Tak, właśnie one. W książce napisali, że portali zawsze musi pilnować jakiś potwór. Najlepiej miejscowy. O takich stworach zwykle mówią lokalne baśnie i legendy — wytłumaczył Łowca.

            — My tu mamy takiego jednego potworka – Smoka Wawelskiego. — Rachel od razu załapała, o co chodzi. — Tylko, że on jest z brązu. I raczej nie pilnuje portalu, a stanu skarbca miasta — prychnęła.

            — Chodzi o symbole, towarzysze, symbole! Gdzież to znajduje się ta wasza kreatura?

            — Jakieś dziesięć minut drogi stąd.

            — Więc na co czekamy! Komu w drogę, temu czas!

            Przyjaciółki znów spojrzały na siebie znacząco. Już cały ich dzień można byłoby wykorzystać jako scenariusz filmu, a zaraz miało się zrobić jeszcze dziwniej.

            Pod sześciometrową rzeźbą było wszystko, tylko nie portal. Dzieci, rodzice, psy, rowerzyści, gołębie, stoiska z watą cukrową i preclami, zajmowali prawie każdy skrawek bulwaru, ale tajemniczego wiru nigdzie nie było widać.

            — Twoja teoria wzięła w łeb — prychnął Denis.

            — Jeszcze niekoniecznie — uspokoił go Kacper. — A jaskinia? Chyba jest tu jaskinia?

            — Pewnie, że jest — wzruszyła ramionami Luna — taka oświetlona, oblegana przez turystów i upaćkana gumą.

            — Kupujemy żelki i wchodzimy do środka.

            — Żelki?

            — Tak, żelki, najlepiej kwaśne. Smoki lubią takie.

            — Ale smok jest tutaj — trzeźwo zauważył Denis.

            — Czy wy musicie zadawać tyle zbędnych pytań? — Tym razem do akcji wkroczyła Rachel, która z każdą kolejną sekundą wydawała się być coraz bardziej podekscytowana całą akcją. — Macie jakieś inne pomysły? Nie? W takim razie nie gadać tylko działać!

            Czy mogli protestować? Wizja bliskiego spotkania trzeciego stopnia z kataną nie wydawała się być zbyt pociągająca.

            Żelki kupili bez większego problemu, bilety do jaskini również i po chwili znaleźli się w środku. Wtedy zdali sobie sprawę z tego, że tak naprawdę nie do końca wiedzą, co robić.

            — Wypatrujcie wszystkiego, co może wydawać się dziwne — szepnął Kacper, gdy powoli szli wąskimi korytarzami. — Wiecie, starych drzwi, zapuszczonych korytarzy, skrzyń… o, smok!

            Wszyscy stanęli jak wryci. Tam naprawdę był smok. Leżał głęboko w jednej z wnęk, na pierwszy rzut oka wyglądał jak pluszowa zabawka. Miał może metr długości, żółto – różowe łuski i błękitne rogi. Jego grzbiet unosił się nieznacznie przy każdym oddechu, a z nozdrzy wydobywały się maciupeńkie kłębki pary.

            — To najprawdziwszy smok — wydukała Luna. 

            — Ale super — w tym samym momencie odezwała się Rachel. — I to super do kwadratu.

            — Mówiłem, że tu będzie! — Kacper podskoczył wesoło, uśmiechając się z triumfem. — Zobaczysz — zwrócił się do Denisa — zaraz wrócimy do domu. Teraz już doskonale wiem, co robię. — Otworzył paczkę żelków wyjął z niej jednego kwaśnego węża, a potem zaczął bardzo ostrożnie zbliżać się z nim do potwora. — Cip, cip, cip, smoczku, cip, cip, cip.

            Obudzony tym wołaniem smok, najpierw leniwie uniósł leniwie jedną powiekę, drugą, a na końcu ziewnął przeciągle, otwierając szeroko paszczę. W środku niej nie było jednak zębów, ale lśnił fioletowy wir — portal.

— Chyba nie myślisz, że tam wskoczę. — Denis przezornie zrobił krok w tył.

— Oczywiście, że wskoczysz — powiedział pewnie Kacper i stanął nad stworem z cukierkiem, powodując, że ten nadal leżał z otwartymi na oścież szczękami. Chyba był zbyt leniwy, by samemu sięgnąć po przysmak i po prostu czekał, aż ktoś mu go wrzuci do pyska.

— Nie zmusisz mnie…

— Nie będę cię do niczego zmuszał. Rachel…

Rachel doskonale wiedziała, co ma zrobić, w końcu tok myślowy Łowcy był jej doskonale znany. Uśmiechnęła się psychopatycznie i za nim Denis zdążył zaprotestować, popchnęła go w kierunku przejścia. Użyła do tego całej swojej siły, a że mimo dość drobnej postury, miała jej dużo, chłopak niewiele mógł zrobić. Wpadł do portalu, machając bezwładnie rękami i przeklinając na czym świat stoi, jednak na nic się to nie zdało, bo sekundę później po prostu zniknął.

— Chyba przeżył — mruknął do siebie Kacper, niepewnie spoglądając na wir. — Okej, uznajmy, że wszystko poszło zgodnie z planem. Niestety, ale teraz przyszedł czas na mnie. Musimy się pożegnać — westchnął głęboko. — Czuję się zaszczycony, że mogłem poznać tak wspaniałe osóbki jak wy. — Skłonił się szarmancko, a następnie nie dając dziewczynom powiedzieć nawet słowa, po prostu wskoczył do portalu i zniknął, tak jak wcześniej jego przyjaciel.

Żelek wpadł w końcu do paszczy smok. Stwór beknął, oblizał się ze smakiem, a potem znów zasnął.

— Ty też to widziałaś? — zapytała niepewnie Luna, kiedy w końcu dotarło do niej, co przed chwilą się stało.

— Może… — Rachel przełknęła głośno ślinę. — Idziemy na naleśniki?

— Tak, po tym wszystkim zdecydowanie potrzebuję naleśników.