Le vampire de Paris (pt. 2)

Panie i panowie, oraz przybysze z kosmosu, 

Przed wami... tak, druga część najnowszego opowiadanka o łowcach! Wiem, wiem, trochę zwlekałam z opublikowaniem jej, ale wiecie jak to jest, koniec roku szkolnego najłatwiejszy nie jest. Mam więc nadzieję, że mi wybaczycie. 

~Rachel

Ps. Legenda wspomniana w tekście jak najbardziej istnieje. Dla ciekawskich (i umiejących francuski), załączam link. 

---

Le vampire de Paris (część druga)

Choć nikt nie wykonał żadnego ruchu w stronę włącznika, wszystkie światła zapaliły się niemal jednocześnie. Oczom łowców ukazał się wysoki, chudy jegomość, nonszalancko opierający się o fotel. Jego elegancki, czarny garnitur jedynie podkreślał jego szczupłość, czyniąc go podobnym do przerośniętego wieszaka. Włosy przybysza, również czarne, wyraźnie wskazywały na to, że hobby właściciela było wtykanie widelców w miejsca przepływu prądu.

– Jaf fniemam, jeftescie łofcami dufów? – wyseplenił.

Cała czwórka spojrzała na niego bez zrozumienia. Nieznajomy westchnął ciężko.

– Fo fszes te fęby – spróbował wyjaśnić. – Ftrasznie cięfko fię mófi.

– Ej, ej, ej – shinigami jako pierwszy odzyskał przytomność umysłu (przynajmniej na tyle, na ile ją wcześniej posiadał), oskarżycielsko wcelowując palec w nieproszonego gościa. – Ty jesteś martwy. Czyżbym znowu zapomniał kogoś skosić?

Denis zamrugał kilka razy, jakby był przekonany, że to wszystko tylko mu się śni.

– Znowu? – zapytał.

– No co? To, że jestem personifikacją śmierci nie znaczy zaraz, że nie mogę popełnić drobnego błędu, nie?

– Drobnego?! Zapomnienie o zabraniu duszy na tamtą stronę to drobny błąd?!

– Nie jeftem tfupem – obronił się przybysz. – Jeftem fampifem.

Wszyscy rzucili mu nierozumiejące spojrzenia. Laura zmarszczyła brwi.

– Wampirem – stwierdziła. – On chyba powiedział „wampirem”.

– Tak, tak. Fampifem – potwierdził nieproszony gość.

Kacper prawie wykrzyknął coś, co do złudzenia brzmiało jak „ha! miałem rację!”, jednak mordercze spojrzenie Denisa sprawiło, że zmienił zdanie.

– W takim razie… – ostrożnie zaczął drugi łowca. – To ty stoisz za tymi morderstwami?

– Fósz za fomysł! Jeftem fobrze wyfowanym fampifem, fałą kref fiorę ze fpitala.

– I naprawdę jesteś wampirem? – upewnił się Kacper. – Takim z kłami i w ogóle? I zamieniasz się w nietoperza?

– No, s tym niefofeszem to… – wampir zmieszał się i wbił wzrok w podłogę.

– Kacper! – syknął Denis. – Skupmy się może na rzeczach ważniejszych. Jeśli nie on zabił tych ludzi, to…

– F tym fłaśnie mój froblem. Ftoś fiega fo moim miefcie i mofduje ludzi, a fszy tym ftara się frzucić finę na mnie. Dlafego fcę go fłapać. Fomofecie mi?

Łowca już zabierał się, żeby udzielić jakiejś odpowiedzi, ale ubiegł go Kacper.

– Jasne, z wielką… auu!

Jego nagłe zamilknięcie związane było z butem Denisa gwałtownie spotykającym się z jego stopą.

– Zanim na cokolwiek się zgodzimy – wycedził napastnik. – Musimy wiedzieć dokładnie, w co się pakujemy.

Krwiopijca pokręcił głową z najbardziej niewinną miną, jaką jest w stanie z siebie wykrzesać prawie dwumetrowa istota nocy o świecących, czerwonych oczach.

– Frawdę fowiedziafszy, nie fiem. Fordercą foże być ftokolfiek. Fłyszałem o was i fodobno festeście frofesjonalistami. Fardzo przydałaby mi się fasza pomoc.

Shinigami westchnął ostentacyjnie.

– Ktokolwiek za tym stoi, góra kazała mi go złapać, więc jesteśmy na siebie skazani. Pomożemy ci.

Brew Denisa zadrgała gwałtownie.

– Nie podejmuj decyzji za nas! – krzyknął. – My nawet nie pracujemy razem!

Kosiarz wzruszył ramionami.

 – Teraz już pracujemy.

Wampir pokiwał głową z zadowoleniem, nie zważając na protesty łowcy.

– Foś czuję, że fędzie się nam fietnie fazem fracofało. Jeftem Alexandre.

– Kacper – przedstawił się Kacper. – To mój przyjaciel Denis, jego żona Laura, a tam dalej stoi Śmierć.

– Fiło mi.

Denis ukrył twarz w dłoniach.

– Dlaczego nikogo nie obchodzi moje zdanie? – jęknął.

***

Około piętnaście minut później pokój zawalony był rozmaitym sprzętem i papierami, a na środku stolika do kawy spoczywała mapa Paryża.

– Skąd ta pewność, że będzie zabijał dalej? – zdumiał się Kacper, nurkując w jedną ze stert z zamiarem odszukania swojego telefonu, który wypadł mu z kieszeni gdzieś w tym rozgardiaszu. – W końcu ukatrupił już pięć osób. Równie dobrze mógłby na tym skończyć.

– Nie skończy na tym – shinigami westchnął. – Wiem od góry. Będzie w sumie sześć morderstw. Mam go powstrzymać zanim popełni wszystkie.

– Hmm – wampir zadumał się. – Sefć, tak?

– Czyżbyś miał jakiś pomysł? – zapytał Denis, machinalnie bawiąc się czarnym markerem i spoglądając na mapę.

– Nief fomyślę…. nie, fyba nie.

– Nie wiemy kto zabija, jak wygląda i jakim rodzajem istoty w ogóle jest. Jeśli chcemy mieć jakąkolwiek szansę na złapanie go, musimy się dowiedzieć gdzie i kiedy zaatakuje następnym razem i powstrzymać go wtedy – zauważyła Laura.

– Morderstwo powinno być dziś w nocy – stwierdził Kacper. – Każde poprzednie popełnione zostało o północy, w dwudziestoczterogodzinnych odstępach. No co? – zapytał, kiedy pytające spojrzenia wszystkich skierowały się na niego. – Czytałem przecież akta francuskiej policji.

– Nie wiedziałam, że tak dobrze znasz francuski.

– Co tu dużo mówić… jestem człowiekiem o wielu ukrytych talentach.

Denis, który nie zwracał uwagi na toczącą się tuż koło niego konwersację już od dłuższego czasu, pochylił się nad mapą, wpatrując się w nią tak intensywnie, jakby chciał w niej wypalić dziurę.

– Kacper? – zawołał, przerywając zaciekłą dyskusję przyjaciela z wampirem na temat jego złej odmiany pewnego francuskiego czasownika. – Chodź tu i bądź na chwilę przydatny. Gdzie popełniono morderstwa?

– Hmm… – łowca również się pochylił. – Pierwsze było tutaj, na skrzyżowaniu Boulevard Saint Michel i Rue de Écoles.

– Tfój afcent jeft fatafny – rzucił Alexandre.

– I kto to mówi!

– Kacper, nie rozpraszaj się.

– Dobrze, już dobrze. Drugie było gdzieś w tej okolicy, trzecie tu, czwarte tutaj, a piąte, to o którym ci mówiłem, na brzegu rzeki, o… tutaj. Mamy teraz kilka czarnych kropek na mapie. Czy to nam cokolwiek daje?

– Z kim mi przyszło pracować… popatrz.

Połączył linią pierwsze dwa punkty na mapie.

– A teraz dewastujesz mapę? – próbował zgadnąć Kacper.

– Nie. Trochę cierpliwości.

Kolejne linie połączyły miejsca dokonania morderstw. Kacper złapał się za głowę.

– Tylko mi nie mów, że z tego wychodzi pentagram.

– Nie, logo My Little Pony. Czego się spodziewałeś? Morderstwa popełniono pozornie bez jakiegoś większego porządku, ale w rzeczywistości…

Shinigami powoli zaklaskał.

– Szósty raz zabójca zaatakuje w centrum. No, no, jesteś całkiem bystry, jak na człowieka.

– Dzięki. Chyba.

– Czyli gdzie? – spytał Kacper, przyglądając się jeszcze raz mapie. – Centrum….

– Katedra Notre-Dame – stwierdziła Laura, odsuwając go na bok i sama pochylając się nad papierem. – Ciekawe dlaczego?

– Fo ta lefenda – wyjaśnił wampir. – Ferronnier Biscornet et des portes du diable.

– Bramy diabła – potwierdził Kacper, udając, że wcale nie sprawdza właśnie na telefonie. – Według legendy w XIII wieku ten gość imieniem Biscorent dostał zlecenie wyrzeźbienia bocznych drzwi katedry. Waga zadania przytłoczyła go i bał się, że zrujnuje swoją reputację, więc facet zaprzedał duszę w zamian za pomoc w wykonaniu zlecenia. Koniec historii.

– Przecież to tylko legenda! – zaprotestowała Laura.

– Fo fystarczy.

– Czy on oszalał? – zdumiał się Denis.

– Nie, to tylko psychopatyczny seryjny morderca, któremu chyba wydaje się, że może przyzywać demony – stwierdził jego przyjaciel. – Zdecydowanie ma wszystko po kolei w głowie.

– Nie o to mi chodzi. Przecież nie ma szans, żeby udało mu się kogoś zamordować w katedrze Notre-Dame.

– A fto pofiefiał, fe fędzie morfował f kafedrze? – zauważył Alexandre.

– To chyba jakieś żarty.

***

Pięć minut przed północą, na placu za katedrą Notre-Dame.

– Wszyscy gotowi? – Denis zmarszczył brwi. – Mamy tylko jedną szansę, żeby go powstrzymać.

– A jak nie to po nas – dodał shinigami. – Jakby komuś była potrzebna motywacja. Stałem kiedyś twarzą w twarz z najprawdziwszym demonem. Za powtórkę z rozrywki raczej podziękuję.

Alecandre wyciągnął niewielki pakunek z krwią, wbił w niego różową, plastikową słomkę i siorbnął przeciągle. W odpowiedzi na spojrzenia łowców wzruszył ramionami, jakby mówił „no co? nigdy nie widzieliście pożywiającego się wampira?”.

Telefon Denisa zabulgotał. Kiedy łowca wyjął go z kieszeni, na wyświetlaczu pojawiła się wiadomość od Laury, głosząca „nie zgiń mi tam, głupku”. Mimowolnie uśmiechnął się do siebie.

Bóg śmierci uniósł swoją kosę i na próbę przeciął nią powietrze, po czym roześmiał się do siebie.

– Pora kogoś skosić! – zawołał radośnie.

Na równi z jego słowami, zegar wybił północ.

A przed nimi z ciemności wyłoniła się postać w czarnej pelerynie. Wyszczerzała zęby w uśmiechu, choć kaptur skutecznie zasłaniał jej twarz.

– Czyli jednak się zjawiliście – oznajmiła głębokim głosem, stając przed łowcami. – Dokładnie tak jak się spodziewałem…

– Czym jesteś? – zapytał niepewnie Kacper.

– Waszym końcem, obawiam się. Przynajmniej jeden z was stanie się ostatnią ofiarą, a potem… otworzy się portal!

– Poftal? – mruknął jakby do siebie wampir.

Shinigami machnął ręką.

– Najpierw go zabijmy, potem pozadajemy pytania.

Łowcy mieli wcześniej okazję podziwiać kosiarza w akcji tylko raz i byli raczej skupieni na innych sprawach, więc dopiero pojęli, że ludzki lęk przed śmiercią ma jednak jakieś logiczne przyczyny.

Bóg śmierci zakręcił kosą, po czym w ułamku sekundy znalazł się za mordercą, poruszając się tak szybko, że można było mieć złudne wrażenie, że się teleportuje. Zakapturzony nieznajomy nie dał mu jednak przewagi, okręcając się na pięcie i uchylając się przed zakrzywionym ostrzem, wyciągając z poły peleryny krótki nóż.

– Widzę, że komuś spieszy się, by mi dopomóc! – oznajmił, przygotowując się do walki.

Shinigami westchnął ze znudzeniem, biorąc kolejny zamach kosą.

– Ty naprawdę nie masz pojęcia kim ja jestem, prawda?

Zabójca nie od razu zauważył zbliżające się od boku ostrze, jednakże miał nadal dość czasu by unieść rękę w obronnym geście. Rękaw zsunął mu się na wysokość łokcia, ujawniając metalowy ochraniacz idący od nadgarstka w dół.

Gdyby bóg śmierci walczył jakąkolwiek zwykłą bronią, najpewniej zostałaby ona zablokowana. Jednakże ostrze kosy śmierci przeszło gładko przez rękę, a potem całe ciało mordercy, zupełnie, jakby było ono zrobione z powietrza, nie pozostawiając nawet żadnej rany. Mimo to zakapturzona postać runęła do tyłu, a przed śmiercią stanęło jej widmo.

– Nie, zdecydowanie nie masz pojęcia – mruknął shinigami. – Bo chyba nie jesteś aż tak głupi, żeby celowo oddzielić sobie duszę od ciała?

– Jesteś kosiarzem – widmo cofnęło się o krok do tyłu, zdumione. – Ale… jak? Dlaczego?

– Ej, to nie ty będziesz teraz miał problem co zrobić z duszą kogoś, kto nie był na liście. Trochę zrozumienia, nie tylko ty masz swoje kłopoty. No, już, idziemy. Raz, raz. Niech góra już się tobą martwi.

Pomachał łowcom na odchodnym i wyparował.

– No fóż, fiękuję sa faszą fomoc – oznajmił wampir, biorąc łyka krwi. – Foże fię jefcze sofaczymy.

Potem on również zniknął, wtapiając się w cienie.

– Oby nie – mruknął Denis. – Na razie nie mam ochoty na spotkanie kolejnego świra przyzywającego demony.

– Oj weź, nie było tak źle – Kacper roześmiał się.

A potem odwrócili się, zostawiając pogrążony w mroku plac za sobą, nie widząc już lekkiego, ledwie widocznego rozbłysku  czerwieni za swoimi plecami.