Le vampire de Paris (pt. 1)

Witam! 
No, no, co ja tu widzę, blog wydostał się z odmętów otchłani? Aż się ogarnęłam, zagoniłam komputer do dzialania i powstało... to. Z bliżej mi nieznanych przyczyn postnowiłam napisać nową część Łowców - w końcu tak dawno nic nie było, a mam słabość do tego opowiadania. 
Przestanę już marnować czas i zapraszam do czytania. 

~Rachel

---

Le vampire de Paris (część pierwsza)

Ach, Paryż. Miasto zakochanych. Idealnie miejsce na podróż poślubną, oczywiście gdyby nie…

– Krakers, nie, zostaw tooo!

Tak. Gdyby nie to.

Rozległ się huk, trzask i dziwaczne mlaśnięcie, a po chwili przez ścianę przefrunął jak gdyby nigdy nic poltergeist, uśmiechając się złośliwie.

– Laura, kochanie… – dobiegł z łazienki zduszony głos Denisa. – Zadzwoniłabyś do Kacpra i powiedziała mu, żeby natychmiast wracał tu po swoje zwierzątko?

Kobieta westchnęła ciężko i już miała sięgnąć po telefon, kiedy nagle drzwi otworzyły się z impetem, i w progu stanął poszukiwany we własnej osobie.

– Me revoilà! – zawołał radośnie, wpadając jak burza do pokoju hotelowego.

– Świetnie – burknął Denis, opuściwszy łazienkę z miną, jakby stoczył ciężką batalię. – To teraz weź Krakersa i wyrevoilujcie się stąd oboje. Chcę mieć trochę spokoju i ciszy.

Kacper zrobił minę, która chyba miała świadczyć o tym, że został zraniony do żywego.

– Ale… nawet nie chcesz usłyszeć czego się dowiedziałem?

– Nie.

– To coś naprawdę świetnego!

– Nadal nie.

– Ekscytującego! Mogącego odmienić całą naszą karierę!

– Hmm… nie.

– Ale…

– Niech pomyślę… nie. A teraz wypad z pokoju.

– Denis, znaleziono kolejnego trupa!

– Trupa?

– Ano. Płci męskiej, na oko czterdzieści lat, sandałki do skarpetek. Zakopany płytko, średnio profesjonalnie, morderca albo był amatorem albo mu nie zależało. Żadnych obrażeń zewnętrznych, a jeśli umarł z przyczyn naturalnych to rodzina chyba nie wyprawiłaby mu pogrzebu w przyrzecznym mule. Oczywiście zawsze mógł zostać otruty, ale to nie tłumaczy ani przerażenia na jego twarzy, ani starania mordercy żeby go zakopać.

– Kacper, jestem z ciebie dumny. Po raz pierwszy mówisz coś tak, jakbyś rzeczywiście się nad tym zastanawiał. A teraz pytanie kolejne. Czy przy zabitym znaleziono ślady ektoplazmy, coś wskazywało na to, że ukatrupił go byt nadprzyrodzony?

– …

– Czy ta sprawa ma coś, cokolwiek wspólnego z zawodem, który wykonujemy?

– …

– Tak sądziłem. Znowu oglądałeś „Sherlocka”?

– … tak.

– W takim razie wypad z pokoju.

***

Kacper powlókł się korytarzem, mamrocząc pod nosem.

– „Wypad z pokoju” mi powie – mruknął. – I co z tego, że nie było śladów ektoplazmy? To jeszcze nie znaczy zaraz, że nie maczał w tym palców byt nadprzyrodzony.

– Wiele bytów nadprzyrodzonych nie ma palców, szefie – poinformował usłużnie Krakers.

– Nie pomagasz.

Wyszedł z hotelu i spojrzał na lewitującego za nim ducha.

– Czy myślisz o tym, o czym ja myślę? – zapytał.

– A będziemy coś rozwalać?

– Możliwe.

– A więc tak.

***

Niecałe pół godziny później, Denis i Laura szli dokładnie tym samym korytarzem, rozważając dokąd udać się na zwiedzanie. A   przynajmniej próbowali rozważać, bowiem dość gwałtownie przerwała im pewna podejrzenie znajoma, długowłosa postać, odziana gustownie w gigantyczny ręcznik, która wpadła na nich na zakręcie.

– Hej, jeśli to nie moja ulubiona parka! – zawołała owa postać.

– Hej, jeśli to nie shinigami, który przy naszym ostatnim spotkaniu prawie zrujnował mi ślub i dostał wyraźny zakaz wracania do świata ludzi w celach innych niż zbieranie dusz! – odpowiedział w podobnym stylu Denis, z tak bardzo udawanym entuzjazmem, że było to fizycznie bolesne.

– Phi! Co tam jakiś zakaz! Poza tym jestem na misji – wyjaśnił bóg śmierci.

– Nie, jesteś w hotelu. Ostatnio jak sprawdzałem, to potrafiłeś się teleportować.

– Ale wtedy ominęłaby mnie ta świetna sauna. Zresztą, to długa misja. Pewnie słyszałeś. Trupy pojawią się nagle, w różnych częściach miasta, bez wyraźnych oznak gwałtownej śmierci poza wyrazem przerażenia na twarzy. Ktoś musi się tym zająć i znaleźć sprawcę.

Denis skojarzył fakty niemal natychmiast.

– I tak oto moja podróż poślubna poszła w cholerę – westchnął. – Muszę znaleźć Kacpra.

– Idę z wami – oznajmił shinigami tonem wyraźnie sugerującym, że sprzeciw nie jest mile widziany.

– Nie tak szybko – Laura pokręciła głową, odzyskując mowę i lustrując odzienie kosiarza spojrzeniem. – Ubrania. Już.

***

Nie minęło pięć minut kiedy wypadli na ulice Paryża. Ten pośpiech choć trochę tłumaczył ubiór boga śmierci – czarny płaszcz, glany, skarpety różnej długości i w dwóch różnych kolorach i krótkie spodenki. Kosę miał przerzuconą przez plecy, ale jakimś cudem nikt nie zwracał na nią uwagi. Denis odniósł wrażenie, że mógł to być jakiś rodzaj magii. Czyżby zwykli ludzi widzieli w tym miejscu kij golfowy albo fragment rury?

– Dobra, myśl – powiedział do siebie Denis. – Dokąd byś poszedł gdybyś był Kacprem bawiącym się w detektywa?

Skupił się i po chwili go olśniło.

– … o nie.

– Jak bardzo źle jest? – zapytała Laura.

– W skali od jeden do dziesięć? Sto. Ma ktoś pojęcie gdzie trzymają akta dotyczące tych morderstw?

– Chyba nie myślisz, że…

– Tak. Myślę.

– Przecież Kacper nie zrobiłby czegoś aż tak nierozsądnego!

– Powtórz to stwierdzenie jeszcze raz i dokładnie przeanalizuj.

– Okej, wygrałeś.  

***

Znalezienie odpowiedniego miejsca nie zajęło im dużo czasu. Prawdziwym problemem było dowiedzenie się, czy Kacper jest w środku, ponieważ wyjątkowo brakowało śladów destrukcji, którymi można by podążać.

– Nie wiem jak wam – mruknęła Laura. – Ale mi się coś zdaje, że grzeczne zapukanie i spytanie, czy nie widzieli czasem podejrzanego chłopaka z duchem na ramieniu odpada.

– Moim zdaniem w ogóle przebywanie w tej okolicy z tym tu odpada – Denis pokazał na kosiarza. – Zaraz nas stąd wyrzucą, jeśli nie aresztują.

– Ranisz – oznajmił shinigami, poprawiając kołnierzyk płaszcza.

– Mógłbyś chociaż raz nie brać ze sobą tej kosy.

– W życiu! Jest mi potrzebna, a poza tym nie mogę jej tak po prostu zostawić i ryzykować, że dotknie jej jakiś śmiertelnik!

– Czemu nie? Co by się wtedy stało?

– Ujmijmy to tak, że wolisz nie wiedzieć.

Ich rozmowę przerwał dopiero sam Kacper, który niespodziewanie wyskoczył przez okno tuż obok nich, odziany w czarne wdzianko, które podejrzanie wyglądało, jakby zwinął je ze sklepu z kostiumami na karnawał dla dzieci, i pomknął przed siebie, z Krakersem lewitującym mu nad głową.

Przez rzeczone okno szybko wychynęła głowa policjanta. Przynajmniej Denis zgadywał, że jest to policjant, miał bowiem mundur i cienki, francuski wąsik, oraz wrzeszczał coś po francusku. Łowca nie był w stanie go zrozumieć, ale z samego tonu głosu mógł wywnioskować, że znaczyło to coś w stylu „wracaj tu, do cholery!”.

Niezbyt długo się namyślając, cała trójka pognała za Kacprem, nie chcąc ryzykować bycia wmieszanym w to wszystko. Po paru zakrętach udało im się z nim zrównać.

– O, cześć wszystkim! – zawołał wesoło. – Co wy tu robicie?

– Pilnujemy cię, żebyś nie zrobił nic głupiego – prychnął Denis. – Ale na to chyba już za późno.

– Widzieliście to? Hehe… he… ups.

– Przez „to” rozumiesz włamanie, czytanie ściśle tajnych dokumentów i ucieczkę przed policją? W takim razie tak, widzieliśmy.

– Eee… to brzmi gorzej niż jest naprawdę?

– To nie było stwierdzenie, na które miałeś odpowiedzieć pytaniem.

– Ale za to nie uwierzysz, czego się dowiedziałem! Złapmy transport do hotelu to wam zaraz wszystko opowiem.

***

– Wampir? Kacper, czy ciebie już do reszty pogięło?  

– Mówię poważnie! – obruszył się Łowca, powoli wczołgując się po schodach na wyższe piętro hotelu. – Na szyi zabitego znaleziono dwa ukłucia. Sprawdziłem, i to samo przytrafiło się każdej z ofiar! To na pewno sprawka wampira!

– Bzdura. Na pewno jest jakieś sensowniejsze wytłumaczenie tego wszystkiego. Poza tym wampiry nie istnieją.

– Akurat! Gdyby to była zwykła sprawa, nie mieszałby się do tego shinigami!

– To jeszcze niczego nie dowodzi. Równie dobrze może to być jakiś zwykły, trzeciorzędny upiór.

– Upiór, który pije krew? I ty mi mówisz, że mój pomysł to bzdura.

– Bo wampiry nie istnieją! Ile razy mam ci to powtarzać?

Laura westchnęła, kręcąc głową, po czym przekręciła klucz w zamku i otworzyła drzwi do pokoju.

Przywitała ich ciemność. A w ciemności, lśniąca para czerwonych oczu.

– Bonjour – powiedziały oczy.